Ik ben een vrouw van weinig woorden, iemand die het aantal woorden nodig om iets uit te leggen, te vertellen, te beschrijven, te vragen zo beperkt mogelijk houdt...onbewust en ongewild. Het is gewoon zo. Ik kom direct tot de essentie. Enige vorm van diplomatie is mij dan helaas ook totaal niet gegund. Boehoe.
Ik ben ook niet goed met woorden. De kip en het ei...U weet wel.
Het is ook niet mijn gewoonte om hier iets anders te delen met U dan naaisels en trivialiteiten. Voor mijn mama haal ik echter even alles uit de (woorden)kast.
Ik ken haar niet anders dan dat ze in de weer is voor een ander...haar (klein)(onthaal)kinderen, mijn papa zaliger, haar mama van ondertussen 94 jaar oud, haar mindervalide zus,... Ze stelt het geluk en welbevinden van een ander boven dat van haar. Meer nog, ze haalt plezier uit iemand anders te kunnen helpen, gelukkig te maken.
En dat allemaal zonder klagen of zagen, zonder een slecht woord, zonder je het gevoel te geven dat het haar energie kost, dat het lastig is of dat het teveel zou zijn.
Ik bewonder haar manier van doen, hoe ze verder gaat het met het leven nadat papa haar, na bijna 45 jaar huwelijk, zo abrupt alleen achter liet. Vol goede moed bouwt ze haar leven terug op, is ze er altijd voor ons, spreekt ze af met vrienden, gaat ze naar toneel en musea. Ze draait er haar hand niet voor om ergens alleen naar toe te gaan, maar evengoed trekt ze er graag met ons een dagje of weekendje op uit. Ze is sterk in woord en daad.
Echt, er moesten meer vrouwen zijn zoals mijn mama.
Elke avond denk ik aan haar. Als ik met de wederhelft en het kroost gezellig de dag afsluit...hoe het haar nu zou vergaan, zo alleen.
Om in die lange, donkere winteravonden toch een beetje aanwezig te zijn bij haar naaide ik een tv-dekentje en kussen. Daar gaat ze zo een plezier aan beleven...als ze het tenminste, in al haar goedheid, niet afstaat aan het bezoekende kind, kleinkind of onthaalkind.
Het stofje, daarvan weet ik niet meer waar ik het vandaan haalde. Er zijn zo van die stofjes die maanden liggen te wachten op een bestemming en waarbij alles dan zo keihard klopt.
Het kussen kreeg een ondefinieerbaar langharig maar superzacht 'nepbontig' iets. De meisjes waren hier alvast jaloers.
Het stofje, daarvan weet ik niet meer waar ik het vandaan haalde. Er zijn zo van die stofjes die maanden liggen te wachten op een bestemming en waarbij alles dan zo keihard klopt.
Het dekentje voorzag ik van de obligatoire superzachte, langharige fleece.
Het kussen kreeg een ondefinieerbaar langharig maar superzacht 'nepbontig' iets. De meisjes waren hier alvast jaloers.
Waw, heel leuk dat je dit voor je mama kon doen. Ze is er vast heel blij mee.
BeantwoordenVerwijderen